Verzuiling heeft de toekomst?........ Wie weet?

HUMANISTISCH VERBOND: Geestelijke zorg mag niet langer sluitpost zijn in hulp aan ouderen

Boris van der Ham, voorzitter van het Humanistisch Vernond schrijft dat in Trouw van 29 juli 2017. Hij stelt daarbij de vraag: "Waarom niet een beroep doen op mensen zonder zorgdiploma die nu soms werkloos thuiszitten? Volgens Carin Gaemers (en Hugo Borst) is het "hoog tijd om de barricaden op te gaan voor goede geestelijke verzorgingbinnen alle instellingen voor langdurige zorg.

 

ONDERWIJS DRAAGT BIJ AAN TWEEDELING IN NEDERLAND

 

Nederland is een verdeeld land aan het worden. En het onderwijs draagt daaraan ongewild bij. Op de verzuiling van weleer viel veel aan te merken.  Maar binnen de zuilen kwamen Nederlanders vanuit alle sociale milieus elkaar tegen. Op mijn protestants-christelijke lagere school zat ik in de klas bij de zoon van de dominee en de dochter van de vuurtorenwachter. De verjaarspartijtjes lieten zien dat andere kinderen thuis heel andere levens leidden. lk wist mij bevoorrecht 

 

Vandaag de dag ontmoeten jonge kinderen op school vooral de kinderen van de vrienden van hun ouders. Basisscholen zijn in toenemende mate gesegregeerd: niet eens zozeer tussen' wit' en 'zwart 'als wel tussen hoog opgeleide en laag opgeleide ouders. Dat is de tweedeling die Nederland steeds meer bedreigt.

 

Wie hoger is opgeleid, heeft significant betere kansen op een leukere baan, een betere gezondheid en een langer en gelukkiger leven. Die tweedeling nestelt zich steeds vroeger. Kinderen komen er vaak pas rond hun volwassenwording achter dat zij in een sociaal-economische cocon zijn opgegroeid. En dat draagt er weer toe bij dat wie in Nederland voor een dubbelde geboren is zich nog steeds niet gemakkelijk ontwikkelt tot een kwartje. 

 

 Het bestrijden van die nieuwe, groeiende onrechtvaardigheid verdient hoge prioriteit. Maar het recht van ouders om in alle vrijheid een school voor hun kinderen uit te zoeken is in Nederland vrijwel onaantastbaar en staat opgelegde desegregatie, zoals destijds plaatsvond via 'busing' in de Verenigde Staten (waar kinderen over lange afstanden per bus vervoerd werden naar passend gemixte scholen),in de weg.  

 

Herbezinning daarop zal zeer omstreden zijn en hoe dan ook tijd kosten. Vooralsnog is het enigea lternatief om vooral in de stedelijke gebieden, waar schoolsegregatie nu al een feit is, kinderen uit verschillende basis-en voortgezette scholen veel vaker dan nu met elkaar in contact te brengen. 

 

 Dat kan op heel veel manieren. Door gezamenlijke lesactiviteiten (gymnastiek, sporten, culturelevakken). Door gezamenlijke projecten in de stad of in de wijk. Door gezamenlijk te werken in een grote groentetuin, en door wat daar wordt verbouwd gezamenlijk klaar te maken en gezamenlijk op te eten.  

 

Het kan niet zo zijn dat onze kinderen er geen idee van hebben 'howtheotherhalflives'. Sociaal-economische mobiliteit is een wezenskenmerk van een fatsoenlijke samenleving, en juist die wordt hier bedreigd.  

 

Overal ter wereld is het juist het onderwijs dat de basis moet leggen voor een samenleving met gelijke kansen voor iedereen. Die doelstelling wordt in Nederland vurig beleden. Dat maakt de slechte score van het Nederlandse stelsel op dit punt des te betreurenswaardiger.  

 

De negatieve bijdrage van de vroege Nederlandse selectie(een Citotoets op 12-jarige leeftijd, drie jaar eerder dan in de meeste andere landen) is inmiddels onomstotelijk gedocumenteerd en vraagt ook om een reactie, bijvoorbeeld door middel van een serieuze brede brugklas.  

 

Maar het is extra ironisch dat de vrije schoolselectie door ouders, in de schoolstrijd juist om emancipatoire redenen zwaar bevochten, nu ook bij- draagt aan vormen van hoogst ongewenst sociaal-economisch isolement.  

 

Het veel vaker gezamenlijk optrekken van leerlingen aan verschillende basisscholen zou helpenen ook inhoudelijk de moeite waard zijn : het zijn namelijk precies dit soort programma's die IJslandse kinderen met zoveel succes weghouden bij drank en drugs.

 

Het laat zich het gemakkelijkst op gemeentelijk niveau efficiëntorganiseren en financieren. Maar het is ook een kans voor een nieuw kabinet om te demonstreren dat het de strijd tegen de schadelijke tweedeling die Nederland belaagt op alle fronten wil voeren.   

 

Aldus Alexander Rinnooy Kan, hoogleraar economie, in De Volkskrant d.d. 26 juli 2017 

 

BREAKDANCE, wat is daar nou erg aan?

In haar column in Trouw van 22 april 2017 geeft filosoof Leonie Breebaart een "app" weer van haar zoon, die reageerde op een beicht in het Parool. Daar stond in dat leerlingen van een Islamitische basis school wegliepen uit de zaal omdat er een 'potje breakdanzen op het programma stond.  Hij appte dat hij vond dat dat echt niet kon. Zijn moeder reageerde met te zeggen dat iets dergelijks vroeger op protestants-christelijke scholen ook gebeurde. Een meisje dat niet op zondag mocht fietsen mocht op zondag niet op een schoolweekend blijven.

De zoon was daarom voorstander van openbaar onderwijs. De moeder schreef: Dat lost het probleem niet op. "Hoe zouden orthodox opgevoede kinderen zich voelen tussen allemaal links-liberale Amsterdammetjes". .... "Maar als je verder wilt komen moet je je aanpassen".

Dat klopte! Maar al pratend begrepen we beide ook weer iets meer van die oude verzuiling, van het verlangen om hoog te klimmen in eigen kring, op eigen scholen en onder gelijkgestemden.

Leonie Breebaart is redacteur van Trouw.

 

 DE VERZUILING WAS NUTTIG 

 

"Een van de nuttige kanten van de verzuiling was dat door de oprichting van confessionele universiteiten het 19de-eeuwse liberale zelf- en geschiedbeeld gecorrigeerd kon worden. Katholieken, gereformeerden, arbeiders, vrouwen en homo's hebben grotendeels zelf hun geschiedenis binnen algemeen gezichtsbereik gebracht. Van de liberale blanke heteroseksuele mannelijke bovenlaag, zich wentelend in haar eigen 'objectiviteit', kwam die verbreding van onze kennis zelden, en zonder die diversiteit zou de oudbakken eenzijdige kijk op zeg de Tachtigjarige Oorlog en de zegenrijkheid van de Oranjes nog steeds toonaangevend zijn" 
 
Aldus Thomas van der Dunk, cultuurhistoricus, in De Volkskrant d.d. 7 okt.2016