NOG ONGECORRIGEERD

Vanaf 750, het begin van de middeleeuwen waren het Moslims, de Soenitische (leven met de Hadith: de traditie) Omajjaden (naast de Sjiitische moslims, die nog een verlosser verwachten),  die al via Noord – Afrika, Spanje en Portugal 7(!) eeuwen bestuurd hebben en later kwamen de Ottomanen via Turkije Europa weer in contact brachten met haar Griekse bronnen. Meer dan driekwart van het Iberisch schiereiland vormde het rijk van Andalusië bestuurd door Omajjaden (een van de drie kaliefen na Mohammed) 

Hoe brachten zij zoveel klassieke wetenschap en cultuur weer terug naar Europa?Spanje en andere streken.  

Met name in Irak met de hoofdstad Bagdad waren veel centra van kultuur en wetenschap. Bij vele veroveringen werd de inhoud van bibliotheken van steden en kloosters naar Bagdad gebracht. Massa's boeken, na het einde van het Byzantijnse rijk. Hoe kwamen ze er achter wat er in het grieks stond? De oospronkelijke bevolking was christen en kende grieks. Dus die vertaalde. Het waren Nestorianen. Christenen die na het concilie van Chalcedon (bij Constantinopel) in 451de twee naturenleer van Jezus anders formuleerden bleven onafhankelijk met eigen patriarch tot in de 16de eeuw zij zich aansloten bij de kerk van Rome. Zij waren het die voor de moslims met Bagdad als centrale stad de Griekse geschriften over filosofie, wetenschap en geneeskunst vertaalden in het Arabisch. Vanuit Bagdad werden de Arabische teksten weer naar Spanje gebracht. Mosliminvloeden beperkt tot Spanje, dankzij de slag van Karel Martel bij Poitiers in 732. Het Spaanse Andalusië bleef eeuwenlang in handen van de moslims, zij worden ook wel Moren genoemd. Tot 1492 werd een groot deel van Spanje door moslims bestuurd en beïnvloed.  

 De Zeeslag bij Lepanto (7 oktober 1571) markeerde een scheidingslijn in de strijd tussen christendom en Islam (de Ottomanen) . Aan de christelijke zijde werd oorlog een seculiere zaak. Zijn invloed was louter ceremonieel geworden. Koningen en keizers regelden zelf wat al of niet kon. Zo had in het verleden de paus een decreet uitgevaardigd dat de kruisboog niet gebruikt mocht worden in onderlinge conflicten tussen christenen, maar inmiddels was al het oorlogstuig geoorloofd. In ons land moet je trouwens 18 jaar zijn wil je een kruisboog hanteren (7 okt. Gevierd. Okt.rozenkransmaand) Er was een halt gekomen aan de invloed van de moslims in Europa. 

Dankzij de moslims zijn we dus weer aan het denken gezet. Grote klassieke griekse  denkers waren via een omweg weer in beeld gekomen. B.v. grote klassieke denkers als Plato en Aristoteles. Zij konden via de moslimgeleerde  Averroes in Spanje  van de 12de eeuw weer bekend worden in christelijk Europa. En in Iran kreeg het griekse denken weer bekendheid door de  Aristoteleskenner Avicenna, medicus en wetenschapper, en raakte zo via de vanuit het midden Oosten oprukkende Islam in Europa bekend. Franciscus ging zelfs naar Egypte om met de sultan te praten. De grote Thomas van Aquino heeft daar goed gebruik van gemaakt. Dankzij deze laatste all-rounder heeft de scholastiek met name in de  theologie en de filosofie een grote plaats gekregen..  

Elk jaar geeft de Pauselijke Raad voor de Interreligieuze Dialoog te Rome een boodschap uit ter gelegenheid van de islamitische vastenmaand Ramadan. Dat doet de Raad dit jaar voor de 50-ste keer. Elk jaar is er een thema. Dit maal is het thema van de boodschap ‘de zorg van moslims en christenen voor hun gemeenschappelijk huis’.

Kardinaal Tauran, voorzitter van de Raad, wijst in de boodschap op de oproep van paus Franciscus, in zijn milieu-encycliek Laudato Si, tot dialoog en samenwerking van de verschillende godsdiensten voor een leefbare toekomst voor ons allen. Kardinaal Tauran: “De titel van de encycliek is duidelijk genoeg: de wereld is een “gemeenschappelijk huis”, een woning voor alle leden van de mensenfamilie. Daarom is het ondenkbaar dat één persoon, één land of één volk uitsluitend zijn eigen opvatting over onze aarde kan opleggen. Dat is de reden waarom paus Franciscus oproept “tot een nieuwe dialoog over de vraag hoe wij de toekomst van onze aarde gestalte moeten geven … gezien het feit dat de uitdaging van het milieu waar wij voor staan en de menselijke wortels ervan ons allen aangaan en raken.”

             Nostra Aetate: Verklaring van het 2e Vaticaans Concilie over de houding van de kerk tegenover niet-christelijke godsdiensten

"De Kerk beschouwt ook met hoogachting de Moslims, die de éne, levende en uit zichzelf bestaande, barmhartige en almachtige God aanbidden, de Schepper van hemel en aarde, die gesproken heeft tot de mensen. Zij trachten zich met heel hun hart ook aan zijn verborgen raadsbesluiten te onderwerpen, zoals Abraham, op wie het Islamitisch geloof zich zo graag beroept, zich aan God onderwierp. Hoewel zij Jezus niet als God erkennen, vereren zij Hem toch als profeet, en zij eren zijn maagdelijke Moeder Maria, die zij soms zelfs met godsvrucht aanroepen. Bovendien verwachten zij de dag van het oordeel, waarop God de mensen zal doen verrijzen en hun zal vergelden naar werken."

De Catechismus van de Katholieke Kerk nr 841:

De betrekkingen van de Kerk met de moslims. "Het heilsplan strekt zich ook uit tot hen die de Schepper erkennen, onder wie vooral de moslims, die in hun belijdenis aan het geloof van Abraham vasthouden en samen met ons de ene en barmhartige God aanbidden die op de jongste dag de mensen zal oordelen."

 

Hier komen recente berichten 

Bidden met de moslims.

Iedere dag worden christenen in het kerkelijk avondgebed (vespers) en morgengebed (lauden) herinnerd aan hun band met Abraham, de vader van de gelovenden. In de lofzang van Maria (Lc 2,55) en in de profetie van Zacharia (Lc2,68). Ook in het huidige eerste Eucharistisch Gebed , dat stamt uit het aloude Romeins missaal, wordt Abraham genoemd. De priester bidt: "(het offer) van Abraham die onze vader is". De grote pater jezuiet Van Kilsdonk noemt dat Romeins missaal  "een der grootste kunstwerken van de Europese beschaving". Eeuwenlang gaf het richting aan geloof en gebed.

Het Concilie zegt in de Dogmatische Consitututie over de Kerk (nr 16): Gods heilsbesluit "omvat ook degenen die de Schepper erkennen en onder hen op de eerste (!) plaats de Islamieten, die verklaren aan het geloof van Abraham vast te houden en samen met ons de ene, barmhartige God aanbidden, die op de jongste dag de mensen zal oordelen".

Het is jammer dat ongewild en onbedoeld Abraham wat op de achtergrond geraakt is in de beleving van veel christenen. Dat gaat ten koste van de verbondenheid van joden, christenen en moslims en hun besef dat zij allen zich tot dezelfde God richten. 

Het is jammer dat wij christenen niet zoals de joden en de moslims vastgehouden hebben aan de naam "Allah" (=Elohim), maar die vertaald hebben in "Deus"of "God".  Datzelfde is gebeurd met het woord "salaam"(=shalom) aan de ene kant en "pax" of "vrede" aan de andere kant.

Dat is allemaal niet zo wezenlijk en belangrijk voor het gelovig in de wereld staan. God is elke morgen nieuw en elke morgen anders.  Wel kunnen het obstakels zijn op de weg naar eenheid en vrede. Als mensen verschillende talen spreken en elkaar niet kennen dan ..... dreigt onbegrip en oorlog. Dat wilde de bisschop van Rome - paus Frans - zeggen op weg naar de Wereldjongerendagen in Polen. Hij zei: "Laten we niet bang zijn om de waarheid te vertellen. De wereld is in oorlog, omdat zij de vrede heeft verloren. Maar het is geen oorlog van religies. Het is een oorlog van belangen, geld en middelen. GODSDIENSTEN WILLEN ALTIJD VREDE". Zij willen geen oorlog. Het zijn anderen die dat willen! 

Allah is de meest Barmhartige

Allah is de Meest Barmhartige, de Meest Genadevolle. Degene Die voor Zijn dienaren meer barmhartig is dan een moeder voor haar kind. Er is geen enkele gunst die niet door de Barmhartigheid van Allah is gegeven. En geen kwaad wordt verdreven, of het is door de Barmhartigheid van Allah. Hij heeft Zichzelf de Barmhartigheid voorgeschreven, en Hij is de Meest Barmhartige der barmhartigen. Zijn Barmhartigheid heeft Zijn Woede overwonnen (overlevering).

Allah is de Vergevingsgezinde

Allah is de Vergevingsgezinde. Degene Die zonden vergeeft, hoe groot deze ook zijn. Degene Die de gebreken verbergt, hoe veel dit er ook zijn. Hij – Verheven is Hij – zegt:

De burgemeester van Rotterdam over: ERASMUS EN DE ISLAM

Rede, uitgesproken door Ahmed Aboutaleb op 27 mei 2016 in het Museum Gouda
Sinds 2008 is PvdA'er Ahmed Aboutaleb (Marokko. 1961) burgemeester van RoKerdam. Daarvoor was hij ondermeer columnist in Trouw. In 2014 riep Elsevier hem uit tot man van het jaar.

Erasmus wilde mensen tot 'betere' mensen maken, door taal en opvoeding (dat koppel maakt hem humanist) en godsdienst (wat hem een religieus humanist maakt). Dat geloof was voor Erasmus vanzelfsprekend het christendom; andere religies interesseerden hem niet, hij bestudeerde ze niet en bestreed ze evenmin, tenminste niet als concurrerende godsdienst. 
In één boek komt zijn visie op moslims nadrukkelijk aan de orde: 'De Turkenkrijg' (1529). Toch gaat het daarin niet zozeer om geloofskwesties; Erasmus behandelt de Turken eerst en vooral als een politeke factor.....

Kortom, laten we eerst maar eens goed zoeken naar 'de Turk in onszelf', zoals Erasmus dat noemt, de 'schijngelovige'. Daar moet het genezingsproces beginnen. Als hij de Turken ervan langs geeft, richt hij zich even hard tegen het establishment van zijn eigen gezagsdragers, de leiders van kerk en samenleving. Zij moeten hun onchristelijk gedrag opgeven en zich aieren van alle luxe, eerzucht, hebzucht en patemalisme. 

Erasmus kiest voor een derde weg en maakt van de wij-zij-tegenstelling op het Europese toneel een intern probleem. Hij is geen voorstander van een oorlog tegen de Turken, tenzij het politiek-militair absoluut noodzakelijk is. Hij weigert een zwart-witbenadering en stelt dat alle christenen het over een andere boeg moeten gooien en eindelijk gaan leven volgens  het evangelie, dus als echte gelovigen. En met alle christenen bedoelt hij de gewone mensen, de kerkleiders én de vorsten. 
Erasmus richt zijn pijlen dus niet op de Turken, maar op de eigen gelederen. De Turken als moslims interesseren hem eigenlijk niet. Hij wil moslims ook niet met het zwaard bekeren. Hij acht dat zelfs onmogelijk. Naar zijn mening kun je mensen slechts bekeren tot het christendom door zelf een goede christen te zijn. In woord en daad. Erasmus is voor praten, luisteren, een dialoog aangaan. Laten we eerst zelf voor vrede zorgen. 

Andere godsdiensten laten Erasmus koud, ook de joodse. Als hij uithaalt tegen de joodse leer is het omdat hij wars is van de dominanVe van regels en rituelen. Die moeten naar het tweede plan. Vooropstaat het geloof als persoonlijke beleving. Geloof is een persoonlijke zaak en behoort tot het privé-domein. Erasmus wil dat het individu de verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen geloof en veel ruimte krijgt om het zelf in te vullen. Geestelijken kunnen en moeten daarbij helpen, als een soort coach, maar mogen niet tussen de geloofstekst en de gelovige in staan. Daarom vertaalde Erasmus, precies vijdonderd jaar geleden, het Nieuwe Testament opnieuw in het Laijn, de taal die iedere geschoolde burger kon lezen. 
In plaats van andere machten te vuur en te zwaard te bestrijden, dienen wij eerst in de eigen gelederen orde op zaken te stellen, dat is de blijvende betekenis van Erasmus' boodschap. 
'Wij'? Wie zijn dat tegenwoordig? Zo simpel als Erasmus het stelde, kan het niet meer. 'Wij' vraagt om een nieuwe definitie, breder dan in de zesVende eeuw, en dat is lastig. Wij, dat zijn niet alleen christenen, daar horen ook mensen bij die er vroeger buiten stonden. 
Het denken van Erasmus berust op drie pijlers: taal, gedrag (opvoeding) en geloof. Religie vormt nu niet meer de grens tussen erbij horen of niet. Hoe zit het met de andere pijlers, taal en gedrag? 

Gedachten zijn vrij. Erasmus leert ons dat je niet kunt verbieden wat mensen denken. Die ideeën, kritiek, mag iedereen hebben en uiten, maar dan wel in woorden. KeKerij bestrijd je niet door hoofden af te hakken. Dat helpt niet. Erasmus is voor individuele geestelijke vrijheid. Maar de manier waarop een persoon zijn mening uit, is wel een voorwaarden gebonden: het dient beschaafd te gebeuren. En dat vereist scholing en oefening, in taal en in gedrag. 
Erasmus wilde mensen taalvaardiger maken, want nauwkeurig denken vereist nauwkeurig taalgebruik. Ook in de huidige tijd is taalbeheersing een vaardigheid waarmee wordt geworsteld. Juist in een tijd van mondialisering is taalvaardigheid van groot belang als we elkaar goed willen 'verstaan.' 

Ikzelf heb het Nederlands pas op mijn vijftiende geleerd; ik begon op niveau nul. Daarom hecht ik zoveel betekenis aan taal voor contact, voor interactie en voor de dialoog. Daarom pleit ik ervoor dat vluchtelingen direct na hun opvang aan het leren gezet worden: meteen Engelse les. Want Engels is de wereldtaal, zoals het Latijn dat was in Erasmus' dagen. En voor mensen die een verblijfsvergunning voor ons land hebben gekregen geldt: direct naar de Nederlandse les. Hoe eerder je de taal spreekt, hoe groter de kansen om hogerop te komen. 
Taal is nodig om te communiceren. En dat is weer nodig om een beschaafd persoon te worden die in zijn gedrag rekening houdt met anderen. Erasmus stelt daar hoge eisen aan. Nu eens prakVsch ('Niet boeren in iemands gezicht'), dan weer diepzinnig: "Ware burgers hebben medelijden met ongelukkige medemensen, en helpen hen zoveel zij kunnen". 
Ook nu zijn die ware burgers hard nodig, met oog voor anderen en met 'helpen' en 'delen' in hun vaandel. 
Zeker, alles van waarde verdient koestering en bescherming, daar is niets mis mee, maar ik vraag ook aandacht voor 'delen' als deugd. Goed beschouwd is dat op termijn een goede basis voor welvaartsgroei. Welvaart kan groeien als je die deelt - méér groeien dan wanneer je een verworven welvaart slechts verdedigt en beschermt. 
Het lijkt er soms op alsof ons land verworden is tot een verzameling eenlingen, die niet om elkaar zouden geven en alleen in zichzelf - ons dikke ik - geïnteresseerd zijn. Maar mij valt juist de warmte in de samenleving op, met mensen die wel degelijk voor anderen opkomen, vrijwilligerswerk doen of betrokken zijn bij heel veel goede doelen. 
Die warmte moeten we koesteren. Waar leiders wereldwijd slechts machtspoliVek bedrijven, kunnen wij laten zien waar wij als samenleving toe in staat zijn. 

Dat is de Erasmiaanse tolerantie die ook nu nog kan gelden. Iedereen hoort erbij. Tenzij je jezelf buiten de maatschappij plaatst. Als je je met geweld verzet tegen normen en waarden, dan plaats je jezelf buiten de kring. Zoals Erasmus wilde dat christenen eerst naar zichzelf keken (om de dreiging van buiten op te heffen), zo moeten ook wij aan zelfonderzoek doen om de 'dreiging' van buiten op te heffen. Gedragen wij ons wel conform de waarden die we propageren en aan buitenstaanders, en aan nieuwkomers willen opleggen? Of verkondigen we die waarden alleen maar, en zijn we zoals veel van de christenen in de Vjd van Erasmus slechts christenen in naam? 
In ons geval geldt: beschaving begint bij jezelf. Je beschaafd gedragen is het beste voorbeeld voor anderen en de beste manier om anderen tot beschaafd gedrag te stimuleren. Beschaving speelt in onze Vjd dan dezelfde rol als het christelijk geloof in Erasmus' Turken-krijgboek. 
Wie zijn wij? Het is een kwesVe van beschaving dat we het wij-zijdenken doorbreken en plaats gunnen aan iedereen, ongeacht diens geloof. Wij, dat zijn alle mensen, met of zonder religie, de zeker-weters en de twijfelaars. De jongeren en ouderen, degenen die hier geboren zijn of pas later in hun leven zijn komen wonen. Wij, dat zijn alle mensen die zich openstellen naar elkaar. Die communiceren, die elkaar willen begrijpen. Die de taal van de ander willen spreken. Die de rechtsstaat als norm hanteren. 
De wij-samenleving is er voor iedereen die in vrede en vrijheid in onze rechtsstaat wil leven. Waar de Grondwet minderheden beschermt, zodat iedereen kan leven zoals hij of zij wil. Waar we elkaar vasthouden, ook al zijn we het niet alVjd met elkaar eens. Waar passie is en compassie. Want zonder medeleven kan niemand overleven. 

De hele toespraak vind je hier.